Son yıllarda, (etkileşimli) robotların rehabilitasyon terapisi uygulamalarındaki etkinliğini değerlendirmek için sayısız çalışma yapılmış olsa da; çok azı robot fizyoterapistinin performansını, (özellikle çocuklarla çalışan terapistler için) insan fizyoterapisi ile karşılaştırmıştır.
Hangi tür terapistin daha etkili olabileceği konusunda daha fazla bilgi edinmek için, Georgia Teknik Enstitüsü‘nden bir ekip; sanal gerçeklik (VR) rehabilitasyonuyla, (oynarken) robot veya insan terapisti ile etkileşime giren 10 çocukla bir çalışma yaptı.
De’Aira G. Bryant: “Çalışmada kullanılan VR oyunu SuperPop; daha önce Cerebral Palsi tanısı alan çocuklarda kol hareketliliğini arttırmaya yardımcı olmak için kullanılmıştı. Oyun, lisanslı bir fizyoterapist ile birlikte geliştirildi ve kullanıcıların ilerlemelerini değerlendirmek ve düzeltici geribildirimler sağlamak için insansı bir robotun kullanması sağlandı.”
Oyunda, bir kamera; kullanıcıların ekranda görüntülenen sanal “kabarcıkları” çıkarmaya çalışırken hareketlerini izler. Robot; SuperPop sisteminden girdi alır ve uygun olduğunda karşılık gelen geri bildirimi sağlar. Hem robot hem de insan terapisti kullanılarak yapılan çalışmanın temsili aşağıda Şekil 1’de görülebilir.
Çalışmaya 4-8 yaşları arasında 10 çocuk (7 erkek, 3 kız) dahil edildi. Grubun yarısı bir robot terapistten düzeltici geri bildirim alırken, diğer yarısı bir insan terapistten düzeltici geri bildirim aldı. Tutarlılık için; robot ve insan terapistleri aynı geribildirimde bulundu. Etkileşimler; bir ısınma aşaması, başlangıç aşaması, satın alma aşaması ve bitirme aşaması içeren dokuz oyun sekansından oluşuyordu. Her çocuk; yaklaşık 30 dakika gözlendi ve bittiğinde kendilerine özgü Motivasyon Envanteri (IMI) anketini kullanarak, deneyimleri hakkındaki soruları yanıtlamaları istendi.
Çalışmadan önce, ekip; robot terapisti ile etkileşime giren çocukların oyunu daha ilgi çekici bulacağını belirtti. Doğru oldukları ortaya çıktı. IMI skorlarında gruplar arasında anlamlı bir fark bulunamamasına rağmen, belirgin bir eğilim ortaya çıktı: Katılımcılar anketin her alt grubunda robot terapisti daha yüksek puan aldı. Daha da ilginç olanı, robot için algılanan yeterliliğin insandan daha yüksek olması, çocukların ima ettiği robot terapistine daha fazla güvenebileceği yönünde. IMI puanlarının tam seti Şekil 2’de aşağıda görülebilir.
Halen devam etmekte olan bir çalışma olsa da, ön sonuçlar; çocukların daha yüksek bir eğlence düzeyi ve daha düşük bir basınç ve gerginlik düzeyi bildirdiği için çocukların bir robot terapistle etkileşime girme konusunda daha fazla ilgi gösterebileceğini göstermektedir. Yetişkin katılımcılarla yapılan karşılaştırmalı bir çalışma da benzer puanlar bulmuş; yetişkinler de robotun daha fazla yetkinlik gösterdiğine inanmaktadır. Bu sonuçlar, çocuklar için gelecekteki rehabilitasyon sistemlerinin geliştirilmesini destekleyebilir.
