İdeal bir dünyada her çocuk, sağlam dil becerileri geliştirmek için işaret dili veya sözlü kelime yoluyla yüz yüze iletişim kurabilir. Gerçek şu ki, tüm ebeveynlerin oturup çocuklarına okumak için zamanı yok. Sağır çocuklar için ise, ebeveynlerin kendilerinin de bu dili ifade etmeyi öğrenmesi gerekebilir.
Gallaudet Üniversitesi’ndeki araştırmacılar, Yale, Güney Kaliforniya Üniversitesi ve İtalya’nın D’Annunzio Üniversitesi ile birlikte çalışarak bir çözüm geliştirdiler. Geliştirdikleri şey ebeveynler ve bebekler arasındaki kişilerarası iletişimin yerini tutmasada, doğal etkileşimi taklit etmek açısından önem taşıyor.
Gelişmekte olan bebek zihniyle ilgili ilginç olan şey, doğal dilde konuşulan ya da ifade edilen bir şey için beynin aynı alanlarını uyarmasıdır. Gallaudet sinirbilimci Laura-Ann Petitto, “Aynı sinirsel hassasiyetler, aynı beyin dokusu örneklerinde işleniyor. Düşündüğümüz beyin dokusu yalnızca sesden sorumluydu. Bu doku ses işlemenin benzersiz aracı değil. İnsan dili işlemenin benzersiz bir aracı. ” diyor.
Eldeki bu bilgi ile ekip, sağır bebeklere küçük beyin tarama şapkaları bağlayabiliyor. Bu alanların aydınlanmasını izleyebiliyor. Böylece, çocuğun gerçekte doğal dili ne zaman kullandığını bilebilirliyorlar. (Bak Kim Konuşuyor filminin dışındaki dünyada bir bebek size söylediklerinizle veya ifade ettiğiniz şeyle ilgilendiğini söyleyemez.)
Ancak ekibin robot-avatar sistemi, bebeği okumak için daha ince bir yöntem kullanıyor. Bebeğin yüzünü izleyen termal kamera, sıcaklıktaki ufak değişiklikleri izliyor ve bu farkındalığı artırıyor.
American Speech-Language-Duyma Derneğindeki konuşma dili patolojisinde klinik sorunların direktörü olan Diane Paul, “Tabletin kendisi değil, bilgisayarın kendisi veya TV kendisi değil, kullanıldığı şekil önemli” diyor. “Aslında ailelerin, bakıcıların çocuklarına okumalarını, çocuklarıyla konuşmalarını, ifade etmelerini ve şarkı söylemelerini istiyoruz. Bu sosyal etkileşimi istiyoruz çünkü konuşma ve dili öğrenme veya ifade becerilerini kazandırabilmek buna bağlı. ” dedi.
Böyle bir etkileşimden yeterince yararlanılmazsa, bir çocuğun beyni olması gerektiği gibi gelişmez. Sonuçta, bir robot anne ya da babanın yerini alamaz.
Çocuk gelişimi üzerindeki etkilerin ötesinde, sistem robotik bakış açısıyla oldukça büyüleyici. Robotlar, duygularımızı okumakta ve kendi hikayelerini yapmakta pek iyi değiller. İnsan yüz ifadelerinin incelikleri önemli detaylara sahiptir ve robotlar (bir ekranda hareketli bir yüz göstermek için kısa) gülümsemekte veya kızmakta bile zorlanıyorlar. Ancak bu robot, gözlerini kullanarak, bir bebeğin bakışını alıp avatara yönlendirebilir. Robot ve insan basit ama çekici bir şekilde iletişim kuruyor.
Tabii ki, bir gün çocukların sofistike bir robot ile bebek bakım cihazlarına gelişmiş duygular ve etkileşimleri olabilir. Ancak şu an için elde edilen, küçük bir robot ve bir veya iki çocuğun göz hareketlerini yakalamaktan ibarettir.
