Profesör John Rogers’ın önderliğindeki Illinois Üniversitesi‘nde bir Araştırma Ekibi, travmatik beyin hasarı durumunda intrakranyal basıncın ve sıcaklığın tipik olarak izlenmesinin ne kadar uzun sürdüğü; esnek ve çözülebilir sensörlerin ne kadar devam edeceği üzerinde çalıştı.
Rogers ve Ekibi; daha önce, geçici dövmeler ve gelişmekte olan esnek elektroniklerle ilgileniyorlardı; bunları, (farkında olmadan) günlerce giyilebilecek şekilde cilde çok benzemek üzere tasarladılar. Bilim adamları ve mühendislerin çoğu; sensörleri ve vericileri laboratuvarda, serpantin silikon devreleri kadar gerilebilir yapma taraftarı olsa da, Rogers bunun daha geliştirilebilir olmasını öngörüyordu. Özellikle, beyinde ya da diğer organların çevresinde sorunsuzca implante edilebilen elektronik yapıların peşinde idi. Bu algılayıcı iletişim cihazlarının, vücudun karmaşık yapılarına ödün vermeden, uyum sağlayacak yeni geometrilere ve yeni özelliklere sahip olması gerekiyordu.
Rogers, son buluşu olan, ’beynin içine yerleştirilmesi planlanan basınç ve sıcaklık monitörlerin, birkaç hafta içinde tamamen çözülebileceği silikonlarla biyouyumlu devreleri’ açıkladı. Nature Dergisi’nde araştırma yazısı olarak yayınlanan haberde, farelerdeki cihazları, sinyalleri iletmek için çözünür tellerin yanı sıra kablosuz bir versiyonun gösterimini de anlattı.
Nature Araştırma Raporlarında anlatılan, sıvı akışını, hareketini, pH’ı ve diğer parametreleri algılamak için uyarlanabilir ve kalbe, diğer organlara veya cilde yerleştirilebilir olmasıydı.
//youtu.be/ocOSRMyU5l8
Illinois Üniversitesi Ekibi, çözünebilen dikişler gibi tıbbi uygulamalarda yaygın olarak bulunan, biyolojik olarak parçalanabilen bir polilaktik-ko-glikolik asit zarından, mikroelektromekanik sistemler (MEMS) oluşturdu. Bu zar, nanoporoz bir silikon veya bir metal folyo alt katmanında bulunur. Folyo, bir hava boşluğunu oluşturan siperlerle aşındırılarak membrayı çevreleyen akışkandaki basınç değişikliklerine tepki olarak sapmasına izin verir. Rogers’ın klasik esnetilebilir serpantinli bobinlerinden yapılmış bir piezoresistif eleman değişikliklerini algılar. Yapı en az beş gün boyunca stabildir, ancak vücutta üç hafta sonra tamamen erir. Rogers, farelerdeki aygıtı test eden St. Louis Washington Üniversitesi‘ndeki nöroşirürji uzmanlarının, daha büyük hayvanlarla daha kapsamlı çalışmalara başlamasını bekliyor; bundan sonra insan denemeleri belki de beş yıl içinde başlayabilir.
Rogers ve ekibi için bir sonraki adım: Aktif olarak tedavide yardımcı olmak için algılamayı aşan emilebilir cihazlar. Örneğin, Rogers, tedavinin hızlandırılması için hasar görmüş sinirlerin, elektrikle uyarılabileceği, emilebilir bir cihazın yanı sıra; zamanlamalı ilaç dozlarını serbest bırakabilen programlanabilir, cihazlar inşa etmeyi umuyor.
